Ο Μαρσύας ήταν ένας σάτυρος της Ελληνικής μυθολογίας. Δεξιοτέχνης στον δίαυλο, με ικανότητες που έφταναν σε τέχνη τον ίδιο τον Απόλλωνα. Για να λύσουν λοιπόν αυτή τη διαφορά, ο θεός του φωτός και ο σάτυρος συναντήθηκαν στις όχθες ενός ποταμού και έβαλαν την τέχνη τους σε κρίση από τις Μούσες και τον Μίδα.
Την πρώτη φορά που έπαιξαν, δεν ξεχώρισε κάποιος ως νικητής και οι κριτές χωρίστηκαν στα δύο. Χωρίς να είναι δυνατόν να καταλήξουν σε πλειοψηφία, τους ζητήθηκε να παίξουν ξανά από την αρχή. Τη δεύτερη φορά όμως, ο Απόλλωνας —μη μπορώντας να δεχθεί ότι ένας απλός σάτυρος τον αντιμετώπιζε στα ίσια— πρόσθεσε και τη φωνή του στο μουσικό θέμα που έπαιζε. Έτσι ο Μαρσύας, έχασε από τον θεό, ο οποίος τον έδεσε σε ένα δέντρο και του έγδαρε το δέρμα.
Αυτό ήταν και το τέλος του σάτυρου.
Τέσσερις χιλιάδες χρόνια μετά, ο Μαρσύας κυκλοφορεί και πάλι ανάμεσά μας.
Βρίσκεται να είναι προστατευτικός δαίμονας ενός θνητού, του Δάφνη. Στέκεται δίπλα του και τον συμβουλεύει, κρυμμένος από τα μάτια των αρχαίων θεών. Οι πράξεις όμως του Δάφνη τους παρακινούν να επέμβουν για την τιμωρία του θνητού και στέλνουν τον Απόλλωνα γι’ αυτό. Όταν οι δύο παλιοί αντίπαλοι βρεθούν ξανά, η αρχαία διαμάχη τους θα αναβιώσει — όχι μόνο για το ποιος είναι ο καλύτερος μουσικός, αλλά για την ίδια τη μοίρα του Δάφνη.
Καλωσήρθατε στη συνέχεια του μύθου του Μαρσύα.
Το συγκεκριμένο βιβλίο —όπως και τα δύο επόμενα που θα το ακολουθήσουν— σας βάζει σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται στο σήμερα, αλλά μέσα από τα μάτια ενός μυθολογικού πλάσματος: του σάτυρου Μαρσύα. Είναι μια τραγωδία· μια αρχαία τραγωδία που συμβαίνει στη σύγχρονη εποχή. Μια ιστορία που προσπαθεί να σας κάνει να αναρωτηθείτε μαζί με τους χαρακτήρες για τις συνέπειες των πράξεων, για τη συγχώρεση και, εν τέλει, για το τι είναι βία.
Το να γράψεις ένα βιβλίο είναι μια ξεκάθαρη πράξη θάρρους. Αναγκάζεσαι να κοιτάξεις βαθιά μέσα σε μια ιστορία, στην κοινωνία, στον ίδιο σου τον εαυτό. Μια διαδικασία που, όταν την ολοκληρώνεις, σε βρίσκει αλλαγμένο και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όσοι τη διαβάσουν θα αλλάξουν επίσης μαζί σου.
Μπορεί να έγραφα για χρόνια πολλά, αλλά πάντα την ένιωθα σαν μια επίπονη προσπάθεια· μια που με ανάγκαζε να κοιτάξω στα σκοτάδια περισσότερο απ’ όσο επιθυμούσα.
Να όμως τώρα, που η γραφή με βοήθησε να βγω από τα δικά μου σκοτάδια και να φέρω μαζί μου κάτι που θεωρώ πως θα αλλάξει και εσάς: τον μύθο του Μαρσύα.
Ελπίζω να αγοράσετε το συγκεκριμένο βιβλίο — όχι για να στολίσει τη βιβλιοθήκη σας, αλλά για να μετακινήσει κάτι μέσα σας και να στολίσει τις ψυχές σας.
Διαβάστε το. Αφήστε τους χαρακτήρες να σας κοιτάξουν στα μάτια.
Ο σάτυρος στέκεται με το χέρι του παρατεταμένο προς εσάς — και θέλει να τον ακολουθήσετε.
Εμπιστευτείτε τον. Δείξτε θάρρος.
Marsias 
Leave a comment